Arabada Beş Evde Onbeş!

07 Şubat 2022 02:31

Televizyon izleyemiyorum artık. Sadece belgesel ve film. Benim seyretme hızımda zevkime göre film çekemiyorlar. Belgesele yükleniyorum. Dünyadaki tüm aslan, kaplan, maymun vb. türü hayvanları artık adıyla sanıyla tanıyorum. Hatta çoluğunu çocuğunu, kız arkadaşlarını bile tanıyorum. Tsunami, deprem, çığ, kasırga; neden olur, sonuçları ne olur ezberledim. Jüpiter, Neptün, Kuiper Kuşağı sanki bizim arka sokak kadar tanıdık geliyor bana.

Yeni bir şeyler ararken Pavyon diye bir belgesel buldum. Ankara’nın meşhur pavyonlarını ele almışlar. Üç sene olmuş çekileli. Çok başarılı bir yapım. Konsomatrisinden fedaisine, garsonundan önünde bekleyen taksicisine, çalgıcısından patronuna herkesle konuşmuşlar. Değişik bir müzik tarzı var. Ankaralı o, bu, şu diye yüzlerce müzisyen kendini bu biraz da ağzı bozuk pavyon müziğine kaptırmışlar. En meşhurlarından biri de Ankaralı Namık. “Arabada Beş Evde Onbeş” adlı doyumsuz eseriyle pavyonkolikleri mest ediyor. Üç yıl öncenin parasıyla bile 2-3 bin liradan aşağı çıkamıyormuş bir kişi o pavyonlardan. Yanlış anlamayın içki, yemek, dans, maytap, gül dökme ve masaya gelen konsomatrislerin içtikleri dahil sadece bu hesaba. Başka bir şey yok.

İlginç bir ülkeyiz, eğlence tarzımız bulunduğumuz Dünya’ya ait değil. Galaksimizdeki henüz keşfedilmemiş medeniyetlerden bile farklı bir noktada. Yine de tavsiye ederim, eğlenceli ve başarılı bir belgesel.

MARKETTE 30 BAKKALDA 40!

Niye mi anlattık pavyon hayatını? İstemeden de olsa bu sabah benim de yolum düşmüş bir pavyona. Televizyondaki gibi değildi; içerisi daha bir aydınlıktı, alkollü içki yasak, çalışanlar da gayet usturuplu giyinmişti. Etrafa gülücük dağıtmıyorlar aksine bir karış suratla ilgileniyorlardı müşterileriyle. Masa, sandalye yok ama tekerlekli, elinle sürebileceğin arabalar veriyorlar her müşteriye. Ne yiyip içeceksen dolduruyorsun. Paket yapıp veriyorlar, anca kaldırımda, arabada ya da evde yiyebiliyorsun.

Yanlış mı geldim falan derken pavyonda olduğuma fiyatları gördüğümde iyice kani oldum. Hıyar 27.99, sivri biber 34.99 lira. Hesaba itiraz ettim tabii ki ama çalışanlar da ellerinden bir şey gelmediğini hatta paydos saatinde satılmayan ezik vurukları toplayıp eve götürdüklerini söylediler. Çocukluğum Vatan Caddesi’nde, gençliğim Beyoğlu’nda geçti. Kuru gürültüye papuç bırakmam. “Patron gelsin” dedim. Geldi, tam gardımı almışken, “Abi bak bize giriş rakamları” diye hal faturasını gösterdi. “Sana gönderenin patronundan araştırmadın mı kardeşim” diye diklendim. Ona da onun patronu demiş. O da sormuş “Şu patron” demişler. İşin sonu taaaa en baş patrona kadar gidince sorma işlemi kendiliğinden sona ermiş!

İnanmadım, zaten mürettebat da belgeselde gördüklerim gibi çıkmadı. Bize yakın daha küçük bir pavyon var, ona gittim. Hıyar 37 lira dediler. Biber için ise, “Boşver ağabey sana göre değil” dedi çocuk kısa pantolonumu görünce. Efkar dağıtırken arkadaşına yardımcı olur diye bir paket sigara alıp eve döndüm, ne yapayım! Bize yakın pavyonun taaa en baş patronu da uzaktakininkiyle aynıymış. Kısmetime ne diyeyim!

SÖZ ŞARKIDAN TÜRKÜDEN AÇILMIŞKEN

Efkar dağıtacağız ya, eve döndüğümde telefonuma, “Aç bakalım şöyle kadere küsenler için bir parça” dedim. Bülent Ersoy’dan “Beddua” ile girdi olaya. Nakaratını pek tutmadım ama bir bakın diye sözlerini aktarayım, beğenirseniz mırıldanırsınız belki.

Dilerim Tanrı'dan gülmesin yüzün

Gönlüne eş olsun dert ile hüzün

Huzura ermesin benliğin, özün